| dc.description.abstract | Rozprawa wychodzi z założenia, że analiza strukturalna utworu poetyckiego i jego rozważenie
społeczno-historyczne (oraz ocena) nie wyłączają się wzajemnie w sposób konieczny; mogą one —
a po części także muszą — wzajemnie się uzupełniać. Samo strukturalne uporządkowanie, organizacja
materiału w całość (w własny „świat”) pełni społeczno-ludzką funkcję: pozwala czytelnikowi
przeżywać to właśnie rozwinięcie różnych możliwości, jak też to zwycięstwo nad niesfornym materiałem i nad siłami dysharmonii, tj. to właśnie ukształtowanie. Pomaga ona zatem człowiekowi
w uzyskaniu pełnego zadowolenia i zaspokaja jego pragnienie doskonałości.
Utwór ukształtowany — par excellence utwór językowy — jest obiektywizacją (ew. wywołaniem)
wewnętrznych ludzkich aktywności. Materiał utworu jest nie tylko „wirtualny”, lecz ,,rzeczywisty”:
utwór liryczny jest zatem nie czystą strukturą znakową (Zeichenstruktur), lecz kawałkiem
ukształtowanego tworzywa językowego, do którego "dotykalnych" warstw tworzywa (litery
i głoski) należą nie tylko pojęcia, lecz nieodzownie także uczucia, wrażenia, wyobrażenia, nastroje
itp. (To co następuje jako reakcja na nie, należy od nich odłączyć, aczkolwiek obie te sfery trudno
w czasie utrzymać z dala od siebie.) Tak więc artystyczne kształtowanie tworzywa językowego jest
także w sposób konieczny rodzajem kształtowania wewnętrznej aktywności człowieka. | pl_PL |
