Dysfonia porażenna – logopedyczne studium przypadku

Abstract

The article discusses a case study of a 48‑year‑old patient diagnosed with paralytic dysphonia, which was a consequence of left vocal fold paralysis, with probable iatrogenic origin. The study describes a diagnostic and therapeutic procedure protocol, which included comparison of the results of objective and subjective tests prior to and after the implementation of voice therapy. The measures were aimed to restore the laryngeal function. The therapeutic programme included the following modules: education in the field of hygiene and voice emission, body awareness exercises, regulation of muscle tension of individual fascia layers in areas strategic for phonation, correction of breathing pattern, obtaining a phonatory stop, creating conditions conducive to the development of a marginal shift, developing proper voice emission, including improving pneumo‑phono‑articulatory coordination and activation of resonators. The therapy included, among others, manual myofascial techniques regulating the tension of the muscle fascia in strategic areas for phonation, elements of speech therapy and self‑massage, relaxation training, elements of manual larynx therapy, reflex and defense mechanisms of the larynx, methods and techniques using the formation of occlusion in the vocal tract (S.O.V.T and LAX VOX). The treatment resulted in the disappearance of most of the subjective and objective symptoms of the patient’s ailments, including the return of mobility of the left vocal fold and the mucosal wave present on both sides, as well as proper pneumo‑phono‑articulatory coordination. There was improvement in the results of the GRBAS scale, VHI, VTD, MFT and s/z ratio tests. The implemented rehabilitation procedure allowed to achieve the optimal goal, namely improvement of the laryngeal function, including voice quality.

W artykule omówiono studium przypadku 48‑letniej pacjentki z rozpoznaniem dysfonii porażennej, będącej konsekwencją porażenia lewego fałdu głosowego, o prawdopodobnym jatrogennym podłożu. Opisano protokół postępowania diagnostyczno‑terapeutycznego, który uwzględnia porównanie wyników badań obiektywnych i subiektywnych przed i po wdrożonej terapii głosu. Celem zastosowanych działań było przywrócenie funkcji krtani. Program postępowania terapeutycznego obejmował następujące moduły: edukacja w zakresie higieny i emisji głosu, ćwiczenia świadomości ciała, regulacja napięcia mięśniowego poszczególnych warstw powięzi w obszarach strategicznych dla fonacji, korekta sposobu oddychania, uzyskanie zwarcia fonacyjnego, wytworzenie warunków sprzyjających powstaniu przesunięcia brzeżnego, wypracowanie prawidłowej emisji głosu, obejmującej poprawę koordynacji oddechowo‑fonacyjno‑artykulacyjnej oraz uczynnianie rezonatorów. Zastosowano m.in. manualne techniki mięśniowo‑powięziowe, regulujące napięcie powięzi w obszarach strategicznych dla fonacji, elementy masażu logopedycznego i automasażu, treningi relaksacyjne, elementy manualnej terapii krtani, mechanizmy odruchowe i obronne krtani, metody i techniki wykorzystujące powstanie okluzji na trakcie głosowym (S.O.V.T. i LAX VOX). W efekcie wprowadzonego postępowania uzyskano wycofanie się większości subiektywnych i obiektywnych objawów dolegliwości doświadczanych przez pacjentkę, w tym powrót ruchomości lewego fałdu głosowego i obustronnie obecną falę śluzówkową oraz prawidłową koordynację oddechowo‑fonacyjno‑artykulacyjną. Zanotowano poprawę wyników w skali GRBAS, badaniach VHI, VTD, MFT oraz badaniu współczynnika s/z. Wdrożone postępowanie rehabilitacyjne pozwoliło osiągnąć cel optymalny, tj. poprawę funkcji krtani, w tym jakości głosu.