| dc.description.abstract | W artykule podjęta zostaje próba interpretacji zbioru opowiadań Trzydziesty
rok Ingeborg Bachmann w kontekście egzystencjalne pojętej „wewnętrznej ruchomości", rozumianej jako swego rodzaju „rozedrganie świadomości" bohatera, gra
wewnętrznych sprzeczności, ekstremalnych napięć, psychicznego ruchu od tezy do
antytezy moralnej. „Wewnętrzna ruchomość" wynika z czysto egzystencjalnego odrzucenia wszelkiego oparcia w jednolitym systemie wartościowania, pełnej tragizm u
odpowiedzialności za własny byt, względności dokonywanego wyboru.
Autor zauważa, że przyjęcie „wewnętrznej ruchomości" za punkt odniesienia,
szukanie jej w prozie zbioru opowiadań (należy go ekspresjonistycznie interpretować jak o całość, nie zaś jako pojedyncze utwory — zdania tego jest m.in. Wilhelm
Duwe) wyjaśnia przyczynę „egzystencji w nieszczęściu" bohatera Bachmann,
porządku je opowiadania, ukazuje wzajemne zależności, wyrażone w zauważalnym
dzięki takiemu podejściu procesie dojrzewania emocjonalnego. Autor odróżnia dwa
rodzaje „wewnętrznej ruchom ości”. Pierwsza wynika z oddziaływania przyrody na
człowieka, druga natomiast z przesuwania się napięć we wnętrzu bohatera: przejście
przez granicę poznania określoną przez język , antagonizm ciała i ducha, walka między
zamiłowaniem do luksusu a psychiczną ascezą, raptowne zmiany w nastroju
bohatera.
Zjawisko „wewnętrznej ruchomości” analizowane jest we wszystkich opowiadaniach
zbioru. | pl_PL |
