| dc.description.abstract | Oktawiusz Mirbeau i Albert Camus zaliczani są do pisarzy zbuntowanych. Za życia uważani
byli za intelektualistów zaangażowanych w sprawy społeczne. Obaj podkreślali odpowiedzialność
pisarza za słowo. Niemniej, w przeciwieństwie do wojujących komunistów, jakimi bez wątpienia
byli Nizan czy Aragon, nie chcieli składać własnej etyki i estetyki na ołtarzu walki politycznej.
Obca im była literatura dydaktyczna czy też propagandowa, która z pewnością nie zmuszała do
myślenia, a tylko ograniczała horyzonty odbiorcy. Autor artykułu podkreśla, jak z dwuznaczności
stworzyli główną zasadę etyczną i estetyczną. Ta pierwsza zasada wyrażała niepewność i zwątpienie
egzystencjalne, podczas gdy druga odrzucała realizm i przywiązanie do sztuki z tezą, co zresztą,
zdaniem autorów, byłoby zaprzeczeniem roli artysty. Analiza dwóch dramatów: Źli pasterze
(1897) Mirbeau i Sprawiedliwi (1949) Camusa, wyraźnie pokazuje, jak pisarze nie opowiadają
się za żadną ze stron konfliktu kat-oprawca, kładąc nacisk na absurdalny wymiar ludzkiej egzystencji. | pl_PL |
