| dc.description.abstract | Artaud jeszcze za życia stał się niezaprzeczalną ikoną, legendą, guru dla wielu intelektualistów.
Każdy, kto choć przez chwilę miał styczność z twórcą Teatru okrucieństwa, przekonany był o jego
genialności. Każdy też uzurpował sobie prawo do jedynej i słusznej egzegezy jego dzieła.
Autorka artykułu bada « sprawę Artauda », która poróżniła akademików i rodzinę pisarza.
Dzieło Artauda stało się przedmiotem tyleż licznych, co fałszywych analiz (dyskursów lekarskopsychiatrycznych,
politycznych, estetycznych, itp.). Odkryciu twórczości artysty nie sprzyjała
cenzura narzucana przez posiadających prawa autorskie do spuścizny po Artaudzie, co przyczyniło
się do procesów wytoczonych przeciwko wydawnictwu Gallimard, odpowiedzialnemu za publikację
wszystkich dzieł autora "Fontanny krwi" (wcześniej redakcją tych dzieł Artauda zajmowała się Paule
Thévenin, następnie zaś Evelyne Grossman). Autorka artykułu zadaje pytanie, do kogo należy
dzieło literackie, wskazując przy tym na manipulacje przeróżnych wykładni, które oddziałują
negatywnie na odbiór twórczości Artauda. | pl_PL |
