| dc.description.abstract | Autor dokonuje analizy poematu Alfreda de Vigny Eloa. Nie interesuje go
problem źródeł, ale struktura utworu — problem mityzacji (mythisation), problem
jego podstawowego przekazu moralnego (affabulation); wyrażając to terminami
wprowadzonymi przez Northropa Frye'a — przechodzenie dianoi w mimesis.
Na podstawie tak przeprowadzonej analizy dochodzi do wniosku, że Eloa jest
utworem niejednolitym. Kiedy zastosuje się doń metody krytyki archetypowej,
uwydatniają się w poemacie inne znaczenia i przesłanie niż przy zastosowaniu historycznej metody badawczej. Każdy z tych dwu sposobów odczytania zuboża utwór,
eliminuje istotną część jego składników. Odkrywamy w ten sposób wyraźną sprzeczność
między tym, co w utworze ogólne, a tym, co szczegółowe. Ethos przekształca
całkowicie mythos dzieła. Dzieło, będące w zamierzeniu Alfreda de Vigny „misterium”,
a więc utworem dotyczącym uniwersalnych problemów ludzkiego losu, jest
właściwie poematem związanym z określonym czasem historycznym — płaszczyzna
odniesień tego utworu jest więc nie tyle „mistyczna”, ile romantyczna. Vigny przyjął
plan mityzacji, nie dotrzymując jednak jego bezwarunkowych wymogów.
Interpretacja poematu Eloa prowadzi autora do postawienia bardziej ogólnej
tezy związanej z badaniem dzieła literackiego: jeśli przedmiotem badania literackiego
jest wielkie dzieło klasyczne, to bez względu na to, jaką zastosuje się metodę badawczą
— sens i przesłanie dzieła uwydatniają się w całej rozciągłości i jednoznacznie;
kreowany w dziele archetyp nie poddaje się bowiem działaniu czasu, historyczność
jest tu sprawą drugorzędną. | pl_PL |
