The Role of Musical and Sound Effects in "The Einperor Jones" by E. O'Neill

Abstract

Sztuką "Cesarz Jones“ napisaną w 1920 r., E. O'Neill zapoczątkował serię swych dramatów ekspresjonistycznych. Tu właśnie po raz pierwszy z pełną świadomością szeroko wykorzystał nowe środki przekazu teatralnego, m. in. elementy muzyczne i efekty dźwiękowe. Podstawą rytmiczną utworu jest nieprzerwane, jednostajne bicie bębna, na tle którego występują inne dźwięki, jak strzały z rewolweru lub śpiewy murzyńskie. Środki te spełniają szereg zasadniczych funkeji. Jako symbole zarówno pobudzonej podświadomości bohatera oraz całej czarnej rasy z jej odrębną, swoistą kulturą, odgrywają one istotną rolę tematyczną. W tym ostatnim przypadku uderzenia tam-tamu, uosabiające na scenie zbuntowanych tubylców, stają się jakby aktorem i uzyskują status autonomiczny. Wszystkie efekty audialne obliczone na ewokowanie silnych emocji wśród widzów, stwarzają atmosferę pełną napięcia i grozy. Z punktu widzenia struktury dzieła służą jako ogniwa łączące różnorakie elementy akcji i spajające luźne sceny w jedną dynamiczną całość. Spełniając wszystkie te funkcje, efekty muzyczne i dźwiękowe stają się organicznym składnikiem sztuki i wraz z innymi środkami scenicznymi kreują nową twórczą wizję artysty, który w^ ten sposób zrywa z tradycyjnym odwzorowaniem rzeczywistości.