| dc.description.abstract | Autor przedstawia kilka wybranych aspektów listu miłosnego, który traktuje jako przedmiot
swoistego fetyszyzmu. W paradoksalny sposób list ma na celu wypełnienie braku, a zarazem
podtrzymuje ten brak, czyni z niego swoją rację bytu. Niekiedy twórca listu, jak Marianna
z Listów portugalskich albo Flaubert w korespondencji z Louisą Colet, otwarcie wyznaje swoją
skłonność do solipsyzmu twierdząc, że pisanie i uczucia, które temu towarzyszą, są mu droższe
niż ukochana osoba. Inny jeszcze paradoks listu miłosnego polega na kontraście między
naglącą potrzebą nawiązania kontaktu a wiecznością, która ten list zapisuje. Piszemy pod
wpływem chwili, pragniemy natychmiast coś powiedzieć drugiej osobie, ale to, co mamy do
powiedzenia, przekracza wszelkie granice czasu. Dlatego wyrażenie "kocham cię" jest zarazem
tak ubogie i tak bogate: ubogie, bo nie wnosi praktycznie żadnej nowej informacji; bogate,
bo jest fizycznym znakiem głosu osoby mówiącej, znakiem jej ciała. Stąd konieczność ciągłego
powtarzania na różne sposoby tej banalnej formuły, jak o tym świadczą listy Juliette Drouet
do Wiktora Hugo oraz list Henrietty Vogel do Heinricha von Kleista. Na koniec autor
podkreśla, że nie można sprowadzić wszystkich listów miłosnych do jednego schematu;
wszystkie jednak, jak się zdaje, potrzebują i obecności, i nieobecności adresata. List miłosny
jest zakochany przede wszystkim w samym sobie, należy więc do literatury. | pl_PL |
