Discours en la faveur des dames contre les mesdisans - la contre-morale mondaine à la fin de la Renaissance
Streszczenie
Autorka tego artykułu stawia sobie za cel przedstawienie anonimowej
sztuki kochania z 1600 r., Discours en la faveur des dames contre les mesdisans.
Prezentuje zawartość tego utworu: jest to filozofia miłosna podana
w formie dialogu między Cloridanem a Cleophile'ą i Clorinde'ą, rozłożonego
na siedem części (dni). Twórca broni tam tezy, według której kobiety
są w równym stopniu uprawnione do miłości co mężczyźni, wbrew niebezpieczeństwu,
na jakie naraża się cześć kobiecą. Chodzi tutaj o miłość - kontynuuje
pisarz - wynikającą z solidnej znajomości partnera i angażującą
tak duszę jak ciało - tylko taka bowiem miłość jest w zgodzie z prawami
natury, nie sprzeciwia się woli bożej i, przy zachowaniu odpowiednich
środków ostrożności, pozwala na uratowanie dobrej reputacji.
Autorka analizuje następnie strukturę i tematykę Discours. Uważa, że
utwór ten wypływa z tradycji gatunkowej sięgającej Boccaccia, czego dopatruje się np. w funkcjonalnej roli kobiet, a w konsekwencji w formie Discours,
którego dialogiczność służyć ma dynamizacji wykładu, nie zaś dialektyzacji
przeciwstawnych poglądów.
Większość argumentów tradycyjnych przychylnych miłości przedstawiona
jest w Discours w postaci syntezy przypominającej czytelnikom dotychczasowy
dorobek w tej dziedzinie; tymczasem twórca proponuje jeszcze inny argument:
jest to przystosowana do nowych czasów moralność realistyczna, która
opiera się na zgodności norm z naturą ludzką i obyczajowością czasów współ
czesnych. Honor jawi się tutaj nie jako ponadczasowa prawda moralna, lecz
jako pojęcie względne, które można Interpretować w duchu danych czasów.
Zastanawiając się nad autorstwem Discours, autorka sugeruje, bez pretensji
do ostatecznego ustalenia, nazwiska dwóch księgarzy, Jeana Pallete
i Artus Thomasa, dobrze znających gusty współczesnej im klienteli.
Collections