| dc.description.abstract | Artykuł podejmuje próbę usystematyzowania studiów, jakie krytyka polska poświęciła
problematyce listu po drugiej wojnie światowej, i przedstawienia głównych założeń tych
studiów. Autorka wyróżnia dwie grupy prac poświęconych listowi. Pierwszą z nich stanowią teorie listu sensu stricto i jest to grupa stosunkowo nieliczna. Należą do niej prace Anny
Kałkowskiej, Jana Trzynadlowskiego, Władysława Miodunki i Janusza Lalewicza. Ich wspólną
cechę stanowi dążenie do zdefiniowania listu i jego genologicznych właściwości. Druga grupa
natomiast koncentruje się na jednym aspekcie listu, którym może być pewien moment
historyczny w ewolucji epistolografii lub epistolarna twórczość określonego autora. Znalazły
się tutaj prace Marii Janion, Zbigniewa Sudolskiego, Jadwigi Rudnickiej i innych polskich
krytyków. Należy podkreślić, że obie grupy omówionych studiów stawiają sobie za cel opisanie
listu (bądź w ujęciu całościowym, bądź częściowym) i dlatego prace wykorzystujące list jako
punkt wyjścia do opisania zjawisk innych niż sam list, w artykule tym nie zostały wzięte pod
uwagę, aczkolwiek zawiera on pewne sugestie bibliograficzne dotyczące tego typu prac.
W podsumowaniu autorka zauważa, że wszystkie prace poświęcone listowi odwołują się
do teorii Stefanii Skwarczyńskiej (teoria ta nie została w pracy przedstawiona, gdyż stanowi
ona przedmiot innego artykułu tego zbioru). Podkreśla się również, że najwięcej prac z drugiej
grupy koncentruje się na epistolografii romantycznej. Teorie listu natomiast zgodne są co do
jego paradoksalnego charakteru i trudności, jakie wyłaniają się przed krytykiem pragnącym
zaliczyć list do istniejących kategorii tekstów. | pl_PL |
