Zasady planowania i zagospodarowania przestrzennego w kontekście zmian legislacyjnych

Abstract

Dynamika zmian legislacyjnych wydaje się od kilku lat nabierać coraz większego tempa. Zmiany te dotyczą także sfery prawa planowania przestrzennego. Zasadnicze standardy planowania przestrzennego wyznacza ustawa z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Niniejszy rozdział stanowi refleksję nad wpływem regulacji szczególnych na treść i znaczenie wybranych zasad prawa zagospodarowania przestrzeni. Przy obecnej polityce legislacyjnej, preferującej doraźne ustawy, zamiast stabilnych norm prawa, zasadne jest pytanie o znaczenie zasad planowania i zagospodarowania przestrzeni, przewidzianych ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zasady te służą wyznaczeniu pewnych kierunków działań i wymuszeniu pewnych zachowań, niezbędnych do ochrony określonych wartości, w szczególności ładu przestrzennego i zrównoważonego rozwoju. Daje się zaobserwować wzmożoną aktywność ustawodawcy nakierunkowaną na wprowadzanie wielu odstępstw od reguł wyznaczonych ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Coraz większe znaczenie w tym zakresie odgrywają tzw. specustawy, które w założeniu mają służyć usprawnieniu procedur oraz realizacji doraźnych, pożądanych przez ustawodawcę celów.